Tekst Jacqui Goegebeur gebracht door François d'Adesky

Mevrouw, Mijnheer,

Het is en blijft moeilijk om heel kort te zijn als ik het heb over ons. Er zullen nog wel heel veel getuigenissen volgen over en door de betrokken kinderen en kleinkinderen, mooie verhalen over succesvolle levens en intrieste verhalen van verlies en mislukkingen .

Ik zal het hebben over de moeders onder meer over die moeders die hun kinderen verborgen voor hun regering, voor de Belgisch regering,voor de Belgische koloniale regering.

Ik zal het niet hebben over hoe wij kinderen met het beeld van een liefdeloos, ontaarde moeder/prostituee werd opgedrongen en hoe we moesten er leren mee te leven. Maar ik wil het met u het hebben over onze moeders in intense psychologisch pijn, moeders die hun kinderen voor hun ogen door de gendarmerie meegenomen of ontvoerd zagen worden en dit zonder enige vorm van justificatie … tenzij omdat zij, onze moeders, Afrikaanse vrouwen waren, Afrikaanse gekoloniseerde vrouwen, Afrikaanse door België gekoloniseerde vrouwen.

Ik zal het niet hebben over de kinderen die hun moeders nu nog, nog steeds niet durven te ontmoeten, omdat hun moeder zwarte vrouwen zijn, primitief, niet tot liefde in staat. Ik wil het met u hebben over die moeders zoals de moeder in Goma die in haar verlies troost vond in de opvang van de honderden weeskinderen of kinderen uit de genocide. Of over de moeder van Madeleine Arendt die haar nieuwe zonen de opdracht meegaf, studeer tot je in België bent en daar kan je dan je oudere zus kunt opsporen. Cesar Bin Kingombe kwam naar Gent en doorkruiste 5 jaar gans Belgë tot hij Professor werd aan een Canadese Universiteit. Zijn zus leefde ondertussen in moeilijke omstandigheden. Ook had men haar haar familienaam ontnomen . Madeleine overleed voor ze ooit nog haar moeder of één van haar broer zag.

Mevrouw, Mijnheer, ik zal het niet hebben over de kinderen die niet op een goeie plaats terecht kwamen, niet over de jongen die nog dezelfde nacht van zijn aankomst vluchtte voor de handtastelijkheden in zijn nieuwe thuis, of het meisje dat enkele jaren later zich dagen aan stuk verborgen hield voor haar nieuwe ouders in een bos, of over de vrouw die nu op de straat dwaalt na een jeugd van emotioneel verwaarlozing, of die vrouw die zich niet meer op straat durft begeven, moe als ze is van opmerkingen over haar kleur. Ik zal het hier hebben over de moeders die 50 jaar nadat hun kinderen verdwenen nog steeds leven naast de poorten van de inrichting. Ooit zal hun kind hen daar zoeken. Een moeder hield 50 jaar lang een plaatsje voor haar dochter vrij tijdens de maaltijd. Een kleine broer in de UK schrijft muziek en zong een lied voor zijn verloren zus, Rozie m’a fleur d’amour opdat zij ooit misschien zou horen dat haar familie op een teken van haar wacht.